مردِ ایل و ابید برنیله سوار سه بهون مَیلِسی کردِه مهار
قالی یَل سُر وسبید کِردِن وَ دار مَشکِ دو آویزه کردِن برمَلار
قالی دسباف بی تندارشون توف شیرین، توف نمکی جاوارشِون
وارچلی ، چُل بَرد و ناهموار بی وار کُنوری، تَک کُنارش دار بی
وار برفی، برف وریشون اینَها آسمونش سایه ریشون اینَها
قاشَ چار قاشَل پرَ مندال بی اُوِ مالش وامنهِ کندالَ بی
برد قیلونی و بردش ناز بز فرازش کوگ سُر پرواز کرد
وار دراز هم با بهونل ساز کرد با مهور و کُه کمر دمساز کرد
وار پا تاسل چِقَد خَشوار بی وار پری هم سُوز و هم خَش بار بی
وار انبوری ابارش پَتی سالها ایبوی نکردیم وش هَتی
اُو چشمه اُو هلال بید آفیت اُو رَزک هم بید شفای عاقبت
اُو پاک اُو رزک سرداب بی وَخت چاس هم سرد و چی برفاب بی
از کمر گیرم سراغ مالَ لَِه گود میر زایَل و هم پا تا سَلهَ
باد یاد خیرشان، کاشکی یه روز وار کهنه نو کنیم کاشکی یه روز
نظرات شما عزیزان:
|
منوی اصلی
نویسنده: 
